Met Tafari naar de stad

Ik heb afgesproken met Taferi naar de stad te lopen. Hij is19 jaar oud, het komende jaar zijn laatste jaar van de middelbare school. Zijn vader is de nachtwacht in het bisschopshuis.
Hij moet iemand vinden om zijn studie te betalen want hij wil dokter worden. Zijn oudste broer is politieagent , zijn tweede broer studeert voor dokter hij wil dat ook. Wie betaalt dat? Ik ben zijn kandidaat op dit moment. Hij weet nog niet dat ik daar ongeschikt voor ben.
Hij moet zelf zijn studie betalen? Ik weet het niet en kom er ook niet achter . Na een tijdje gesol vraag ik en de studie van je broer wie betaalt die dan? Merkwaardig is dat op die vraag wel drie keer gesteld geen antwoord komt. IK heb zijn taal niet verstaan en daar zal het aan liggen.
Hij heeft vakantie en weet niet wat hij zal gaan doen. Hij verveelt zich, heeft geen geld om iets te ondernemen. Dit is het onderwerp van gesprek ik begrijp hem natuurlijk niet. Waarom ga je niet met die jongens voetballen of zoek je een baantje. Nou dat laatste is niet te krijgen. Hij heeft iets stugs. Maar wel iets vasthoudens. Zijn vader, als ik de goede voorheb ziet er bepaald niet plooibaar uit. Appels vallen niet ver van de boom. Hij oefent in Engels spreken
Zo lopen we de berg af en komen bij een afgesloten weg, die op dit moment met kleine Kobbelstones bestraat wordt. Jongens en ook meisjes krijgen les in het leggen van die kleine vierkante natuursteen blokjes. Het is een geschenk van de Duitse regering die er op staat dat ze kleine blokjes doen, een tijd geleden hadden Engelsen gevraag dit met grote te doen.
Ik zie hier een mogelijkheid om actiefoto’s te maken en van het taaie, zeurderige ,niet opschietende gesprek af te zijn. Hij blijft om mijn nek hangen. Ik begin foto’s te maken van iedereen die maar wil.
Ze poseren en lachen. Heel gezellig. Zelfs de lesgever wil graag op de foto Ook dat is geen bezwaar. Het is natuurlijk ook wel leuk een enkele wil ook wel zien hoe ze erop staan. Dat is een kleinigheid. Ze zeggen ook van alles waar ik niet van versta. Ik vraag Teferi: “Wat zeggen ze allemaal?” en hij roept :”Ze proberen Engels tegen je te praten”. Ook dat is prima. Ik heb bovendien een afwijking om in ieder buitenland mijn Egchelse dialect, mijn eerste moedertaal uit te dragen.
Als we beneden komen,zie ik een winkel waar ze foto’s afdrukken en na wat heen en weer gepraat, laat ik de zo juist gemaakte foto’s afdrukken. Na een uur zijn ze klaar.
Rustig de berg oplopend, delen we alle kiekjes uit. De meesten zij er blij mee. Wisselen de foto’s uit. Leuk en gezellig. Je moet wat doen om het wat leuk te houden. Ook in Ethiopië.
Twee dagen later word ik weer vriendelijk begroet als ik passeer